ผลจากงานบุกเบิก

      ในเดือนกันยายน 2538 เป็นปีที่ชาวกรุงเทพ ฯ และจังหวัดใกล้เคียง ตลอดจนคนทั่วทั้งประเทศ ได้รู้จักความลำบากจากน้ำท่วมใหญ่อีกครั้งหนึ่ง การสัญจรเป็นไปด้วยความลำบากเป็นอย่างยิ่ง

        ที่บ้านของประวิทย์อยู่เลยถนนใหญ่เข้าไปประมาณ 100 เมตร ทางเข้าบ้านน้ำท่วมตลอดต้องลุยน้ำเข้าออกทำให้เปียกแฉะ และเกิดโรคน้ำกัดเท้า

        ประวิทย์นึกถึงงานบุกเบิกที่เคยเรียนจากวิชาลูกเสือได้ ประกอบกับโชคดีที่บ้านของประวิทย์มีกองฟืนไม้กระถินที่ผู้ปกครองตัดกองไว้เพื่อขายตั้งแต่ก่อนน้ำท่วม  ขนาดลำต้นเท่าแขนยาวประมาณ 1 – 2 เมตร กำลังพอเหมาะ

        ประวิทย์จึงไปยืมเชือกจากอาของเขามาจำนวนหนึ่ง เขาทำตอม่อสะพานด้วยไม้และเชือกที่เขามีอยู่เป็นระยะ ๆ ใช้เวลาสร้างอยู่ 2 วันจึงเสร็จ เขาทดลองปรับปรุงแก้ไขจนใช้งานได้เป็นอย่างดี จึงให้คนในครอบครัวใช้เดินทางเข้าออกระหว่างบ้านกับถนนใหญ่ ตั้งแต่นั้นมาคนในครอบครัวก็ไม่ต้องเดินย่ำน้ำกันอีกต่อไป

        จากเรื่องนี้เป็นคติให้ลูกเสือว่าการเห็นคุณค่าและประโยชน์ของงานลูกเสือ  สามารถนำมาใช้ในชีวิตประจำวันได้จริงเป็นอย่างดี