คำสัญญา

         ยังมีราชสีห์ตัวหนึ่งอาศัยอยู่ ณ บริเวณชายป่าแห่งหนึ่ง ขณะที่มันกำลังออกหาเหยื่อกินเป็นอาหารมันก็เดินไปเห็นแม่โคตรรัวหนึ่งกำลังกินหญ้าอยู่ ราชสีห์ไม่รอช้ารีบกระโจนไปหมายจะฆ่าแม่โคให้ตาย เพื่อมันจะได้กินเป็นอาหารอันโอชะต่อไป

        แม่โคไม่ทันระวังตัวก็ถูกราชสีห์ตะครุบเอาไว้ได้ มันรู้สึกตกใจเป็นอันมากและมันก็ร้องขอชีวิตจากราชสีห์ว่า “ ได้โปรดเถิดท่านราชสีห์ผู้ยิ่งใหญ่ ท่านอย่าเพิ่งกินฉันเลย ฉันยังมีลูกรอกินนมอยู่ ขอฉันได้กลับไปให้ลูกกินนมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนแล้วฉันจะกลับมาให้ท่านกิน โดยขอสัญญาว่าจะไม่หนีไปไหน ”

        ราชสีห์เมื่อได้ยินคำอ้อนวอนจากแม่โคก็รู้สึกสงสาร แต่ก็อยากลองใจแม่โคว่าจะมีความซื่อสัตย์และรักษาคำพูดเพียงใด ดังนั้นราชสีห์จึงยอมให้แม่โคกลับไปหาลูกได้

        แม่โคเมื่อเดินกลับมาหาลูกของมัน มันก็ให้ลูกกินนมและสั่งสอนลูกโคให้รู้จักช้วยตนเองในเวลาที่ต้องอยู่ตามลำพัง และให้รู้จักระมัดระวังตัวด้วยในป่าใหญ่แห่งนี้มีสัตว์ป่าดุร้ายต่าง ๆ มากมายอาศัยอยู่ เมื่อลูกโคกินนมอิ่มแล้ว แม่โคก็เดินกลับไปหาราชสีห์ตามสัญญา

        ราชสีห์เมื่อเห็นแม่โคเดินกลับมาตามคำสัญญาและได้เห็นเหตุการณ์ต่าง ๆ มาโดยตลอด มันจึงบอกกับแม่โคว่า “ เจ้าเป็นผู้ที่มีความซื่อสัตย์ รักษาคำมั่นสัญญาข้าเห็นทีจะกินเจ้าไม่ลงเสียแล้ว เจ้าจงกลับไปเลี้ยงดูลูกของเจ้าเถิด ” ราชสีห์กล่าวด้วยความเห็นใจแม่โคผู้ซื่อสัตย์ เมื่อมันกล่าวจบราชสีห์ก็เดินจากไป  ส่วนแม่โคเมื่อได้ยินราชสีห์กล่าวเช่นนั้นก็รีบกลับไปหาลูกด้วยความดีใจ

        เรื่องนี้สอนให้ลูกเสือรู้ว่า “ ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม ให้ปราศจากอันตรายได้ ”  ขอให้ลูกเสือจงยึดคำสัตย์ไว้ให้ตลอดไปและไม่ลืมคติพจน์ของลูกเสือที่ว่า “ เสียชีพอย่าเสียสัตย์ ”